donderdag 28 november 2013

’t Is (voor) niks” Trail Marathon in Geldrop – 42,5 km

Hopla, mijn 3de marathon in 56 dagen. Moet kunnen, vind ik.
Ik voel me goed, dus waarom ook niet. En ik heb er erg veel zin in.
Ik had me een paar maanden geleden al ingeschreven, voor dit kleinschalige evenement.
Slecht 1200 mensen kunnen hier in Geldrop mee doen aan de diverse afstanden. Afstanden variërend van 6, 10, 21, 30 tot 42km. Voor ieder wat te doen. Hardlopers en wandelaars. Dat maakt het evenement zo leuk.
De tekst zegt het al: “’t is (voor) niks.
Inschrijving is ook zo vol.
De hoofddoelstelling van de organisatie is lopers en wandelaars een gezellige dag te bezorgen, zonder dat deelname iets hoeft te kosten. Daarnaast wil de organisatie de onderlinge band van lopers en wandelaars verstevigen, zowel nationaal als internationaal.
Het evenement wordt mede mogelijk gemaakt door een groot aantal sponsors met een sportieve instelling, die de loop- en wandelsport een warm hart toedragen.

Zondagmorgen 24 november, mijn wekker gaat al vroeg af. Ik lijk wel gek om zo vroeg op pad te gaan. Om 06.30 uur rij ik naar Geldrop toe, wat bij Eindhoven ligt. Het is bijna 2 uur rijden. Natuurlijk wil ik ook nog even een bak koffie onderweg halen. Om 08.40 uur ben ik op de plek van bestemming. De bewegwijzering was prima geregeld. Je kon parkeren bij het winkelcentrum, tevens start-/finish gebied. In de sporthal kon je je omkleden. In de Dreef ging ik nog even een kopje koffie drinken en het startnummer ophalen.
 
 

Alles prima geregeld. Muntje voor een kop koffie was 0,75 eurocent. Hi,hi,..
Om 09.45 richting startgebied. Op het laatste moment pakte ik toch nog even mijn handschoentjes, want het was behoorlijk fris. Ik kon ze altijd uit doen en in m’n rugzakje doen.

Ik had m’n Ultra Spire Surge mee, voor m’n banaantje, gels, fototoestel, winegums en een beetje water. Was ik in ieder geval voorzien van het nodige onderweg.
Om 10.00 uur viel het startschot. 
Samen met Ginie, Monique, Marcel, Martin, Gina en vele, vele anderen gingen we op pad; ieder z’n eigen afstand. Op weg voor mijn 7de marathon. Ik besloot om met Marcel mee te lopen. Samen lopen is gezelliger.


We liepen het dorp uit, over het viaduct, de bossen en heidevelden op. Via slingerwegen door de prachtige natuur. Plekken waar ik nog nooit geweest ben.


Op weg naar het 7 km. punt, waar we een kopje thee kregen.
Daarna door na de 15km., via een prachtige route over de heidevelden en diverse leuke paden. Het 15km punt was een verrassing, want er was water, thee, snelle jelle, en erg aardige vrijwilligers. 
Marcel en ik zijn lekker gestopt en hebben de tijd genomen om even wat te eten en te drinken. Het smaakte goed. Nog even een sanitaire stop en toen de weg weer vervolgen, om daarna weer bij deze zelfde post uit te komen, op 24km.
Het gedeelte van 15 t/m 24km, werd voor mij wat zwaarder en ik heb Marcel vooruit gestuurd. Het mulle zand kostte me veel kracht en m’n benen werden zwaar.
Bij de 24km hebben we weer samen even wat gedronken en gegeten en nogmaals een sanitaire stop. Komt van al die lekkere thee, hihi….. Daarna heb ik Marcel vooruit gestuurd, omdat ik niet hetzelfde tempo kon lopen. Ik ben mijn eigen weg gegaan en het gedeelte naar de 31 km. ging eigenlijk wel weer beter, nu ik mijn eigen tempo liep. Door de weinige deelnemers liep je hele stukken helemaal alleen. Je voelde je een soort “Remi”. Wel heerlijk, zo door die bossen struinen. 

 


Daarna over de kale, troosteloze, afgebrande vlakte. 
Daar was aardig wat wind en het regende behoorlijk. Gestaag ging ik door en ik zag steeds Marcel een eind voor me lopen.
Bij de 31 km. stonden een aantal mensen thee/water te drinken. Ik vond het wel tijd geworden om m’n banaantje te eten. Ik begon honger te krijgen. Heb hier even de tijd voor genomen, zodat ik 2 tellen m’n benen kon laten uitrusten.
Al etend en drinkend wandelde ik iets verder en een Belgische medeloper nam me weer mee op sleeptouw. Tijd voor het laatste stuk. Nog een lange 11 km. Een erg eenzaam stuk, waar je discipline, om niet te gaan wandelen, erg op de proef werd gesteld. Ik genoot, maar het was wel zwaar. M’n benen en psychisch werd je zwaar op de proef gesteld, omdat je zo alleen bent. Rotterdam en Berlijn wordt je zo ontzettend gestimuleerd door het publiek, dat is totaal anders. Nu moet je het echt alleen doen en heb je een “goed gesprek” met jezelf.
Bij 36km. kwam de man met de hamer. Ik nam nog een squeeze cafeïne gel en eigenlijk hielp dat enorm. Vanaf dat moment voelde ik me weer wat beter. Ik had echt een honger dip en koolhydraten gebrek.
De laatste 7km. naar de finish weer lekker gelopen. Een prachtig laatste stuk, met nog veel zand en wat heuveltjes en een viaduct. Daarna door de eenzame, regenachtige straten van Geldrop. Met nog 2 straatjes te gaan, zag ik weer mensen. Ze waren er toch echt nog. Ik kreeg weer vleugels en voelde me weer happy. Ik rook de finish. De bocht om en ja hoor, daar stond de man met de microfoon ( die ik al va verre had gehoord).
Ik werd binnen geloodst. Ik stak beide armen in de lucht en triomfeerde, omdat ik dit toch maar mooi weer gehaald had. Ik was weer enorm trots en liet mijn barcode op het startnummer scannen. Dit moest voor de tijdregistratie en uitslagenlijst. Daar stond Monique, met nog een aantal anderen te wachten. Ze wachten op Gina, die vlak na mij binnen kwam.
Ik kreeg het koud, ben m’n sporttas gaan pakken uit de auto en naar de sporthal gegaan om me om te kleden. Hier ontmoette ik Claudia Wesselman, waar ik mee aan de praat kwam en die bleek uit Nieuw-Vennep te komen. Woont gewoon om de hoek. Hoe bizar en klein is de wereld.
Daarna de kantine van De Dreef in gegaan en samen met loopmaatjes Marcel, Ginie, Gina, Martin en Monique nog wat gedronken en gekletst.
Om een uur of 17.00 uur ben ik in de auto gestapt en ben ik naar huis gereden.
Wat was het een prachtig evenement. Ontzettend goed georganiseerd.
Petje af voor deze organisatie en al die 85 vrijwilligers, die dit hebben mogelijk gemaakt.
Zo super goed geregeld. En de bewegwijzering op de route was prima. Nergens kunnen verdwalen.
Tevreden ging ik naar huis.
Mijn tijd van 4.29 was beduidend lager dan een wegwedstrijd, maar dat was voor de meesten het geval. Op uitzonderingen daar gelaten.
De route was voor 90% onverhard, met veel zand. Dat maakte het hardlopen wat pittiger.
Ik heb enorm genoten en ben een hele ervaring rijker. Het heeft me weer sterker gemaakt. Heb onderweg namelijk een heel psychische oorlogvoering gehad. Dat is wel grappig om daar later over na te denken.
Ik heb het overwonnen en ben netjes gefinished.
Mijn 7de marathon is een feit.
“Feel so happy”
 
 -----------------------------

Eindtijd: 4.29.25
18de van de 25 vrouwen
133ste van de 165 deelnemers
9,46 km/u
6.20 min/km

zondag 10 november 2013

En om het nog spannender te maken........................

Ha, ha,..... tja......
dan nog maar een 3de marathon er achter aan. Op 24 november in Geldrop. De 42km trail marathon.
Dat wordt fun!!!!!
"De paden op, de lanen in.......".
Door de bossen en over de heidevelden en wat al niet meer.
Een mooie trailrun door de natuur.

zaterdag 9 november 2013

Amsterdam Marathon 2013





Deze 6de marathon is een verhaal op zich.
Slechts 3 weken na de Berlijn Marathon.
Na Berlijn voelde ik me zo super goed. Nergens last van en nog zoveel energie in m’n lichaam. Gewoon erg veel zin om weer te gaan lopen.
De paar weken na deze marathon wel heel rustig aan gedaan en mijn lichaam tot rust laten komen.
Zou ik dan toch niet hard genoeg gelopen hebben in Berlijn? Misschien toch teveel hebben genoten van de hele entourage er omheen; foto’s maken en filmpjes en contact met het publiek. Niet serieus genoeg geweest? Ik vergat de laatste kilometer ook te sprinten naar de finish, omdat dit laatste stuk zo mooi was.
Maar goed, ik zal het nooit weten.

Ik kreeg van Jos een startbewijs voor de Amsterdam Marathon, op 20 oktober.
Waarom zou ik het niet proberen? Mocht het niet gaan of ik krijg problemen, dan kan je altijd nog uitstappen. Daar lig ik dan ook niet wakker van.
Voor mij is dit een goede test, om te weten te komen, of het mogelijk is, om 2 marathons achter elkaar te lopen. Dat wil ik graag weten. Hoe gaat mijn lichaam er op reageren?

Op zaterdag de 19de oktober ga ik ’s ochtends naar de Expo in de Sporthallen Zuid.
Daar ga ik mijn startnummer ophalen, in de stand van Mizuno.

Ik ging vroeg op pad en het was om 10.00 uur nog niet zo heel druk.
Later toen ik weg ging, was het een enorme drukte.
Ik vond het weer heerlijk om op de de Expo rond te lopen. Het voelde vertrouwd en fijn.
Al die sporters en verschillende nationaliteiten. Toppie.
Ik dronk nog wat koffie in het “Sportcafe” en genoot van de entourage.
Tegen het middaguur was ik weer thuis en ik legde mij de verplichte rust op, die middag.
Lezen en wat computeren.
De bietensap en perensap zaten er voor deze marathon weer in. Ik had goed m’n best gedaan deze week.
Om 17.30 uur nog de laatste pasta met groente en rode saus. Op tijd naar bed en de wekker lekker vroeg gezet.
Op zondagochtend om 5.00 uur opstaan is toch waanzinnig achterlijk. Wie doet dat nou?
Ik kon gewoon niet meer verder slapen en was wakker. Ik ben rustig gaan ontbijten. Een krentenbolletje, banaantje en een kopje thee en koffie voor een sanitaire stop. Heel belangrijk. Daarna douchen en sportkleding aan.
Om 07.20 uur ben ik richting Amsterdam gegaan en heb ik geparkeerd op industriegebied Schinkel. Vanaf daar loop je zo via het ijsbaanpad naar de sporthal. Ideale parkeer plek.
Ik was rond 8.00 uur bij de Sporthallen Zuid. De kantine in gegaan en er was nog genoeg plaats. Koffie en nog wat eten en nog 2 keer naar toilet. Ik was het in ieder geval kwijt.
In de hal kwam ik Saskia en Suzan (sportmaatje van Saskia) tegen. Samen nog even in de kantine verder gebabbeld.
Om 08.45 uur naar het Olympische Stadion gelopen. Daar de bagage afgegeven bij het bewaakte bagagedepot. Samen het stadion ingelopen en onze wegen scheiden zich bij de startvakken. Ik ging vak “groen” in.
Na nog een toilet bezoek op de Dixie, was het wachten op het startschot. Zenuwachtige mensen om me heen, die nog niet wisten wat hun te wachten stond, hun eerste marathon. En die is zo geweldig, die eerste marathon. Die vergeet je niet meer snel.

Om 09.30 uur klonk het startschot voor al die duizenden hardlopers. De snelle mannen en vrouwen als eerste weg. Het groene vak ging pas om 09.50 uur op pad.
Eindelijk op pad, voor mijn 6de marathon. Een uitdaging en nieuwe ervaring, antwoorden op mijn vragen.
Eerst door de stad, Vondelpark en onder het Rijksmuseum door en vervolgens langs de prachtige Amstel naar Ouderkerk. Daar keren en terug naar Amsterdam. Na de route langs de mooie Amstel, passeerden we het 25km punt.
Eigenlijk moest ik bij 21 km. al plassen, maar ik probeerde het op te houden. Dit lukte me tot 32 km. Daar was een verzorgingspost. Ik ben toen de bosjes ingedoken. En dan zit je en dan kan je niet. Waardeloos. En ik zag al die mensen voorbij rennen en ik zat daar maar…… grrrrrrrr. Slechte timing.
Op een gegeven moment kon ik verder. Nog 2 sponzen gepakt, drinken en een banaan. Op naar de 35 km. Ik zat helemaal kapot. Ik wilde zo graag gaan wandelen.
 
Ik merkte dat de vermoeidheid aardig toesloeg. De marathon van 3 weken ervoor zat nog wel in m’n benen. Toch ging ik verder. Langs het Rijksmuseum en op naar het Vondelpark. Nu begon het leuk te worden. 


Het park door, wat nog best lang duurt. Daar stonden ineens Janneke, Harry en Patrick. Even een high five en weer verder. Ik zag het bord van de 40 km. Wat een verlossing was dat zeg!! Nu de Amstelveenseweg opdraaien en dan nog 2 km. naar het stadion. Dat laatste stuk is zo mooi. Dan naar rechts en naar het stadion. Dat is een stuk, dat te kort duurt en waar je heel lang van wil genieten.
Nog 500 meter te gaan. Ik ruik de finish. Het "moment supreme" is in aantocht.
Na 2 laatste bochten, stond ik daar dan!!!! Voor de ingang van het oude Olympische Stadion uit 1928. Geweldig wat een moment. 


Heel veel mensen, vlaggen, en ineens hoorde ik mijn naam roepen door iemand. Daar stond ze, Suzan van Oost. Geweldig moment. Wat een heerlijk gevoel als je je naam dan hoort. Suzan bedankt!
Onder luidt gejuich van al het publiek, wat rijen dik stond, rende ik naar de ingang van het stadion. Ik had natuurlijk al weer tranen in m’n ogen. Wat is dit laatste gedeelte van de marathon mooi en emotioneel. Het stadion in, nog 250 meter en dan die verlossende finish. Ik was zo blij dat ik er weer was. Echt een super sprint kon ik er niet meer uithalen, maar ik heb geweldig gefinisht. Trots, zo onwijs trots en blij. Eindtijd: 4.08 Heel erg blij mee en niet verwacht.
Ik liet de medaille omhangen en het meisje omhelsde me en gaf me een zoen en feliciteerde me.

 
Wat was dat fijn zeg. Het voldane gevoel en dat anderen ook zo blij voor jou zijn. Ik keek rond in het mooie stadion, ging een stuk plastic halen voor de kou en liep met de “flow” mee het stadion uit. Op weg naar het drinken en eten wat je krijgt.
Daarna naar het goed geregelde bagage depot. Ik had heel snel mijn sporttas. Ben me in de catacomben van het stadion gaan omkleden en hing vol trots mijn 6de medaille om m’n nek. Daarna een overheerlijke bak patat gehaald. Daar had ik zoveel zin in. Op een muurtje neer geploft en heerlijk gesmikkeld en om me heen gekeken.
Bij de sporthal nog even met Jos afgesproken en gekletst. Daarna in het sportcafé nog heerlijk wat gedronken en met twee Deense dames gesproken. 

Heel gezellig zitten kletsen. Ik was zoals zo vaak weer heel laat thuis en heb een geweldig leuke dag gehad. Volgend jaar zeker weer!!!!!!


Speciale dank aan: 
Jos van Runnersworld Lelystad en Mizuno Nederland, voor het startbewijs.