De
Wieringermeertrail is een trail van één grote ronde met meerdere lussen en
diverse soorten ondergrond over een afstand van 18.4 kilometer
(gps-gemeten) in en om het Dijkgatsbos en natuurgebied Wierholt.
De start is op het
Wierholt waar de lopers nogmaals langs de startlocatie komen (1.6km) Daarna
loopt de route via het aan het Wierholt gelegen gedeelte over betonplaten
naar het Dijkgatsbos. Dan volgt een technisch gedeelte over single-tracks met
veel korte bochten en korte klimmetjes en afdalingen. Via de stal van de
Zorgboerderij vervolgen de trailers door een stuk land het parcours om uiteindelijk
in tegenovergestelde richting het laatste gedeelte van het parcours af te
leggen. Naast bospaden en betonplaten wordt er over fietspaden, zandpaden
en grindpaden gelopen; 90 % van de route is echter onverhard.
Ik had me ingeschreven voor de
Wieringermeertrail.
Het eerste wat ik dacht was:
“Waar ligt Wieringermeer/werf”?
Nooit van gehoord. Hmmmmmm….
bleek dus hoog in Noord-Holland te liggen, vlak bij de Afsluitdijk. Dus…….
Op zondagochtend 30 juni op
tijd opgestaan. Ontbijtje, kopje thee, douchen en sportkleren aantrekken.
Het zou een mooie dag worden op
te gaan hardlopen, dus korte broek en shirtje. Dat was voldoende.
Om 08.30 uur met Ingrid
afgesproken bij wegrestaurant “Twaalfmaat” bij Heemskerk.
Samen naar Wieringerwerf
gereden.
Dat was nog een hele onderneming, want het is echt in de
middle of nowhere,
maar goed we hadden het
gevonden.
We hadden een uurtje de tijd om
het startnummer op te halen, ons gereed te maken, nog wat te eten en te drinken
en nog even een sanitaire stop te maken.
Op de parkeerplaats hadden ze
zelfs een aantal mobiele toiletten neer gezet. Geweldig. Het is een
kleinschalig evenement met maar max. 200 lopers, dus we hoefden zowaar eens een
keer niet in een rij te staan voor de toilet. Dat was wel heel fijn. Goed
geregeld!!!
Rond 10.15 uur naar de start.
De hoornblazers waren al aan
het warm draaien. Ze speelden een vrolijke noot. Erg leuk en gezellig.
Het werd al een gezellige
drukte rond de start. Een hele gemoedelijke en ontspannen sfeer. Niks geen
stress, maar heel relaxt. Er werd veel gekletst.
Rond het startgebied ging
iedereen heel beheerst achter elkaar staan en er was voldoende ruimte om te
bewegen. De hoornblazers waren lekker aan het blazen en rond een uur of 10.30
uur konden we op pad gaan.
Het was meteen al een lekkere
klim de heuvel op, over een pad met veel stenen. Maar je kon ook in de berm
over het gras rennen.
Eerst 1 ronde van 1,6 kilometer door
het Wierholt en toen kwamen we weer langs de start, om voor de tweede keer de
klim te doen. Wel heel leuk om alle supporters bij de start weer te zien. Erg
gezellig. Toen op weg naar het natuurgebied Dijksgatbos.
Dit gedeelte van de route was
heel technisch, met klimmetjes en heel veel bochtenwerk. Smalle paadjes waar je
goed moest opletten. Als je iemand zou willen passeren, moet je geduldig zijn,
want het was vaak erg smal. Op sommige stukken liepen we gewoon in een
treintje. Dit was ook best leuk en gezellig om met z’n allen te lopen.
Het enige nadeel was, dat je
een heel gedeelte over het mountainbike parcours ging en er zaten een paar
mountainbikers op het parcours. Dan moet je je even aanpassen en schikken in de
situatie. Ook dit heeft wel weer iets, want je hebt tenslotte geen haast.
Het waren aardig wat kilometers
door dit technische bos. Je zou bijna duizelig worden van al die bochten.
Tevens aardig wat “ups” en “downs” qua heuveltjes en bruggetjes.
Een erg leuk parcours met veel
verrassingselementen. Na zo’n 15km kwamen we langs de zorgboerderij. Gewoon
rechtdoor, dwars door de stal……. tot………….
Ineens was de route verspert.
Er lagen allemaal strobalen. Even twijfel……., maar we moesten er toch echt
overheen. Hi,hi…. dat was grappig. Leuk element.
Na de stal stonden we ineens
voor een hek, met daar achter een weiland….. en nu?
“Zouden we dan toch fout
zitten?”.
We liepen met z’n drieën en
ineens zagen we links in het weiland, met het hoge gras, wat paaltjes met
lintjes staan. Daar dan maar dwars doorheen.
Achter het weiland een
blubberig en smal pad, waar je tot je enkels in weg zakte. Zwaar om te lopen. Oh
ja, we moesten ook nog een heel gedeelte, door immens hoog gras. Haha…….. ik
zag bijna niets meer. Ik volgde gewoon het plat getrapte gedeelte in het gras.
Dit was zo leuk om te lopen.
Nu nog een klein gedeelte door
het Dijkgatsbos, kriskras, om vervolgens via het betonpad (wat even een
verademing was voor je voeten en benen), terug te lopen richting Wierholt en de
finish.
Je merkt toch dat trailrunnen
heel anders lopen is, dan een wegwedstrijd op asfalt.
Bij trailrunnen ligt je
hartslag continu overhoop en je moet steeds weer herstellen. Het is zoeken naar
tempo en een juist ritme. Het is veel en veel zwaarder, maar daarom wel weer
een enorm leuke uitdaging. Je moet ook steeds goed opletten waar je loopt. Je
blijft alert. Ik vind dat je heel sterk wordt van trailrunnen en een goed
uithoudingsvermogen krijgt. Ik ben ook stellig overtuigd dat je er op de weg
beter en sneller van wordt. Een hele goed training!!!
Het laatste stuk naar de finish was nog even zwaar, want weer
wachtte die heuvel met flink lange klim. Maar de laatste 100 meter naar de finish
was nog even lekker knallen, naar beneden.
Ik deed er 1.46.46 over.
Op het asfalt zou ik al bijna de halve marathon gelopen hebben.
Mijn gemiddelde was toch nog 10km/u.
Ik ben erg tevreden en het was een schitterende route.
Heel veel enthousiaste mensen langs de route, er zijn veel foto’s
gemaakt en de route werd goed aangegeven door bordjes en veel vrijwilligers.
Petje af!!!
Complimenten aan de zeer goede organisatie en de vele
vrijwilligers. Een groot succes!!!
