’t Is (voor) niks” Trail Marathon in Geldrop – 42,5 km

Hopla, mijn 3^de marathon in 56 dagen. Moet kunnen, vind ik.

Ik voel me goed, dus waarom ook niet. En ik heb er erg veel zin in.

Ik had me een paar maanden geleden al ingeschreven, voor dit kleinschalige evenement.

Slecht 1200 mensen kunnen hier in Geldrop mee doen aan de diverse afstanden. Afstanden variërend van 6, 10, 21, 30 tot 42km. Voor ieder wat te doen. Hardlopers en wandelaars. Dat maakt het evenement zo leuk.

De tekst zegt het al: “’t is (voor) niks.

Inschrijving is ook zo vol.

De hoofddoelstelling van de organisatie is lopers en wandelaars een gezellige dag te bezorgen, zonder dat deelname iets hoeft te kosten. Daarnaast wil de organisatie de onderlinge band van lopers en wandelaars verstevigen, zowel nationaal als internationaal.

Het evenement wordt mede mogelijk gemaakt door een groot aantal sponsors met een sportieve instelling, die de loop- en wandelsport een warm hart toedragen.

Zondagmorgen 24 november, mijn wekker gaat al vroeg af. Ik lijk wel gek om zo vroeg op pad te gaan. Om 06.30 uur rij ik naar Geldrop toe, wat bij Eindhoven ligt. Het is bijna 2 uur rijden. Natuurlijk wil ik ook nog even een bak koffie onderweg halen. Om 08.40 uur ben ik op de plek van bestemming. De bewegwijzering was prima geregeld. Je kon parkeren bij het winkelcentrum, tevens start-/finish gebied. In de sporthal kon je je omkleden. In de Dreef ging ik nog even een kopje koffie drinken en het startnummer ophalen.

 

 

Alles prima geregeld. Muntje voor een kop koffie was 0,75 eurocent. Hi,hi,..

Om 09.45 richting startgebied. Op het laatste moment pakte ik toch nog even mijn handschoentjes, want het was behoorlijk fris. Ik kon ze altijd uit doen en in m’n rugzakje doen.

Ik had m’n Ultra Spire Surge mee, voor m’n banaantje, gels, fototoestel, winegums en een beetje water. Was ik in ieder geval voorzien van het nodige onderweg.

Om 10.00 uur viel het startschot. 

Samen met Ginie, Monique, Marcel, Martin, Gina en vele, vele anderen gingen we op pad; ieder z’n eigen afstand. Op weg voor mijn 7^de marathon. Ik besloot om met Marcel mee te lopen. Samen lopen is gezelliger.

We liepen het dorp uit, over het viaduct, de bossen en heidevelden op. Via slingerwegen door de prachtige natuur. Plekken waar ik nog nooit geweest ben.

Op weg naar het 7 km. punt, waar we een kopje thee kregen.

Daarna door na de 15km., via een prachtige route over de heidevelden en diverse leuke paden. Het 15km punt was een verrassing, want er was water, thee, snelle jelle, en erg aardige vrijwilligers. 

Marcel en ik zijn lekker gestopt en hebben de tijd genomen om even wat te eten en te drinken. Het smaakte goed. Nog even een sanitaire stop en toen de weg weer vervolgen, om daarna weer bij deze zelfde post uit te komen, op 24km.

Het gedeelte van 15 t/m 24km, werd voor mij wat zwaarder en ik heb Marcel vooruit gestuurd. Het mulle zand kostte me veel kracht en m’n benen werden zwaar.

Bij de 24km hebben we weer samen even wat gedronken en gegeten en nogmaals een sanitaire stop. Komt van al die lekkere thee, hihi….. Daarna heb ik Marcel vooruit gestuurd, omdat ik niet hetzelfde tempo kon lopen. Ik ben mijn eigen weg gegaan en het gedeelte naar de 31 km. ging eigenlijk wel weer beter, nu ik mijn eigen tempo liep. Door de weinige deelnemers liep je hele stukken helemaal alleen. Je voelde je een soort “Remi”. Wel heerlijk, zo door die bossen struinen. 

 


Daarna over de kale, troosteloze, afgebrande vlakte. 

Daar was aardig wat wind en het regende behoorlijk. Gestaag ging ik door en ik zag steeds Marcel een eind voor me lopen.

Bij de 31 km. stonden een aantal mensen thee/water te drinken. Ik vond het wel tijd geworden om m’n banaantje te eten. Ik begon honger te krijgen. Heb hier even de tijd voor genomen, zodat ik 2 tellen m’n benen kon laten uitrusten.

Al etend en drinkend wandelde ik iets verder en een Belgische medeloper nam me weer mee op sleeptouw. Tijd voor het laatste stuk. Nog een lange 11 km. Een erg eenzaam stuk, waar je discipline, om niet te gaan wandelen, erg op de proef werd gesteld. Ik genoot, maar het was wel zwaar. M’n benen en psychisch werd je zwaar op de proef gesteld, omdat je zo alleen bent. Rotterdam en Berlijn wordt je zo ontzettend gestimuleerd door het publiek, dat is totaal anders. Nu moet je het echt alleen doen en heb je een “goed gesprek” met jezelf.

Bij 36km. kwam de man met de hamer. Ik nam nog een squeeze cafeïne gel en eigenlijk hielp dat enorm. Vanaf dat moment voelde ik me weer wat beter. Ik had echt een honger dip en koolhydraten gebrek.

De laatste 7km. naar de finish weer lekker gelopen. Een prachtig laatste stuk, met nog veel zand en wat heuveltjes en een viaduct. Daarna door de eenzame, regenachtige straten van Geldrop. Met nog 2 straatjes te gaan, zag ik weer mensen. Ze waren er toch echt nog. Ik kreeg weer vleugels en voelde me weer happy. Ik rook de finish. De bocht om en ja hoor, daar stond de man met de microfoon ( die ik al va verre had gehoord).

Ik werd binnen geloodst. Ik stak beide armen in de lucht en triomfeerde, omdat ik dit toch maar mooi weer gehaald had. Ik was weer enorm trots en liet mijn barcode op het startnummer scannen. Dit moest voor de tijdregistratie en uitslagenlijst. Daar stond Monique, met nog een aantal anderen te wachten. Ze wachten op Gina, die vlak na mij binnen kwam.

Ik kreeg het koud, ben m’n sporttas gaan pakken uit de auto en naar de sporthal gegaan om me om te kleden. Hier ontmoette ik Claudia Wesselman, waar ik mee aan de praat kwam en die bleek uit Nieuw-Vennep te komen. Woont gewoon om de hoek. Hoe bizar en klein is de wereld.

Daarna de kantine van De Dreef in gegaan en samen met loopmaatjes Marcel, Ginie, Gina, Martin en Monique nog wat gedronken en gekletst.

Om een uur of 17.00 uur ben ik in de auto gestapt en ben ik naar huis gereden.

Wat was het een prachtig evenement. Ontzettend goed georganiseerd.

Petje af voor deze organisatie en al die 85 vrijwilligers, die dit hebben mogelijk gemaakt.

Zo super goed geregeld. En de bewegwijzering op de route was prima. Nergens kunnen verdwalen.

Tevreden ging ik naar huis.

Mijn tijd van 4.29 was beduidend lager dan een wegwedstrijd, maar dat was voor de meesten het geval. Op uitzonderingen daar gelaten.

De route was voor 90% onverhard, met veel zand. Dat maakte het hardlopen wat pittiger.

Ik heb enorm genoten en ben een hele ervaring rijker. Het heeft me weer sterker gemaakt. Heb onderweg namelijk een heel psychische oorlogvoering gehad. Dat is wel grappig om daar later over na te denken.

Ik heb het overwonnen en ben netjes gefinished.

Mijn 7^de marathon is een feit.

“Feel so happy”

 

 -----------------------------

Eindtijd: 4.29.25

18^de van de 25 vrouwen

133^ste van de 165 deelnemers

9,46 km/u

6.20 min/km