Rotterdam Marathon 2013 - mijn 4de marathon

Mijn 4^de marathon is een feit.

Maar hoe die marathon zal gaan verlopen is een heel groot raadsel.

Het kan alle kanten op gaan.

Ik heb totaal geen idee.

De weersvoorspellingen zijn warm, erg warm na een zeer koude winter.

Tijdens de start zo rond de 16 a 17 graden, oplopend naar de 21 graden.

Dan te bedenken dat we in hele koude temperaturen hebben getraind. Een hele lange winter, met ijzige Siberische temperaturen. De Koninginneloop zelfs in -13 gr. gelopen. Ik werd toen net verkouden en heb toen met een fleece voor m’n mond gelopen, om de ergste kou tegen te gaan. Dat ging toen prima.

Ruim een week voor mijn marathon werd ik ziek en heb toen 4 dagen alleen maar geslapen en ik voelde me ziek. De dinsdag voor de marathon, begon ik weer wat op te knappen. Op donderdag was mijn antibiotica kuur afgelopen. Op die dag ben ik ook weer aan het werk gegaan. Ik had toen nog 3 dagen om te herstellen.

Van de arts nog Ventolin en Neusspray gekregen om wat meer lucht/zuurstof te creëren tijdens de marathon. Meer kon ik er ook niet aan doen.

Maar goed, ……… “14 april 2013 - Marathondag”.

De dag van de waarheid. The place to be: “Coolsingel Rotterdam”.

De wekker ging ’s ochtends om 04.30 uur, maar die had ik niet nodig. Ik was om 02.00 uur al klaar wakker en heb toen elke 5 minuten de wekker gezien. “Slaap je niet, dan rust je toch”. En niet genoeg rust, maakte ik me totaal niet druk om, want ik had al zoveel geslapen de afgelopen dagen. Dat zou het probleem niet gaan worden.

Ik ben gaan douchen en heb me aangekleed.

Lekker fris de dag beginnen.

Naar beneden gegaan en een krentenbol met vruchtenhagel gegeten. Verder een mok thee met suiker. En,.... zoals gewoonlijk koffie, want ik wil toch nog wel even een "ei" kwijt.

Om 06.20 uur Sammy naar Karel/Trees gebracht. Ze kan niet mee en ook niet de hele dag alleen zijn. Daarna zijn we naar Agnita gereden, en vervolgens door naar het station, waar we om 06.50 uur met Alex, Co, Sandra en Paula hadden afgesproken. Hopla met z'n allen met de trein. Is gezellig. De trein vertrok om 07.07 uur naar Leiden CS, waar we over moesten stappen in de Intercity naar Rotterdam CS.

Om 08.10 uur arriveerden we in Rotterdam. Allereerst eens even de Starbucks opgezocht. We moesten toch nog even wachten. Ik had gereserveerd in "Brasserie Staal", op de 1ste verdieping van het WTC, en die zou pas om 09.00 uur open zijn. Een prima tent, waar je relaxt kan zitten en waar je je spullen achter kan laten. je loopt dan zo naar de startvakken toe.

Na de koffie richting het centrum gewandeld, naar de Coolsingel. The place to be!!!!

Er waren al veel hardlopers om de been. Helicopters vlogen al boven ons. Dat is altijd imposant om te zien. Ik krijg daar altijd de kriebels van. Emo moment, want het doet me aan die gave start denken.

Om een uur of 9 uur waren we in de brasserie. De tafel stond netjes gereserveerd. Dat was maar goed ook, want het was hartstikke druk. Hier konden we relaxt wat drinken, ons omkleden, naar de toilet, etc. 

Om 10.00 uur zijn Paula en ik richting de startvakken gelopen. Dat was nog een hele onderneming. Erg druk. Om 10.15uur stond ik in mijn startvak "E". Het was er al heel druk. Nog even naar de toilet, voor een laatste plasje. Daarna wachten op "Lee", met "You'll never walk alone". Ik zag hem niet, maar hoorde hem prima. Prachtig om dit allemaal uit volle borst mee te zingen. Hoor ik ineens naast me een stem: "Wil je niet zo hard mee blerruh!!". Haha.... was het Martin Punt, man van..... en........ mede Berlijn ganger straks in sept. 

Hoe is het mogelijk, dat je tussen al die duizenden mensen, naast iemand staat die je kent. Even omhelzen, zoenen, gedag zeggen, een korte "talk" en geluk wensen voor de marathon. 

Het ritme van het hart klonk door de speakers. Een teken dat het startschot zo gaat vallen.

Ik werd bloednerveus. Het mag nu wel beginnen. En ja hoor,..... pats boem,....... daar klinkt het schot. Al die duizenden beginnen te juichen,...... zo gaaf. Echt kippenvel en emo moment. Langzaam raken de startvakken in beweging. Nu gaan we dan echt beginnen. Het is in de startvakken al warm. Hoe moet dat straks wel niet. Ik zweet nu al. Na een paar tellen druk in mijn Garmin in, om te starten aan mijn marathon. De vierde op rij. Wat een machtig gevoel. 

Ik heb besloten om de marathon helemaal alleen te gaan lopen. Ik ga gewoon m'n ding doen.

Ook heb ik geen muziek bij me. Ik heb daar helemaal geen zin in. Is veel te veel gedoe.

Op weg ben ik; naar het 1ste supporterspunt op 700mtr. Daar staan Co en Colinda. Ik zie ze gelukkig staan, want het is heel druk met toeschouwers. 

Paula langs de supporters

Ik ben begonnen aan mijn 42km

Daarna door lopend naar de machtig mooie Erasmusbrug. Die blijft zo gaaf. Een deinende massa mensen over die prachtige brug.

Op weg naar de eerste doorkomst, 5km. Dit is in de buurt van het Feijenoord Stadion.

Ik loop en denk dat het goed is. Ik heb altijd moeite, om in het begin m'n tempo te vinden. Ik begin het nu al warm te krijgen. Ik ben blij, dat ik alleen een singlet en korte broek heb aangedaan. Bij de 5km een beker water gepakt en opgedronken. Daarna "Zuid" in, over de Stadionweg, naar de Spinozaweg waar het 10km punt is.

Toen door naar de 15km over de Slinge. In dit gedeelte staat altijd zo ontzettend veel publiek. Wat een mensen joh. Dit gaat door tot de 20km. Aan weerszijde van de weg staat het bomvol met zingende mensen. Een genot om naar te kijken en van te genieten.

Alleen begin ik nu al wat problemen te krijgen.

Achteraf gezien, dat weet ik nu dus, ben ik in de eerste 10 a 15 km te snel gestart. Ik had beter iets rustiger aan kunnen doen, maar ja..... "het liep zo lekker". Ik liep rond de 11 km/u in een tussentijd op de 5km van 27 min. en daarna op de 10km 28 min. 

Mijn benen voelden ook totaal niet goed aan. Ze voelden zwaar en moe. Ze voelden niet zoals de andere 3 marathons. 

Na de 15km begon ook nog eens de bewolking te verdwijnen en begon de zon heel fel te schijnen. Jeetje wat werd het heet. Rond de 19km begon ik last te krijgen van de warmte en voelde ik me niet lekker worden. Ik kwam aan bij de drankpost op het 20km punt. Ik ben gaan wandelen. Heb een gel genomen en heb 2 bekers water gedronken. Ik wandelde nog iets verder en vlak daarna besloot ik weer te gaan hardlopen. Op naar het punt van de Halve Marathon. Daar aan gekomen klokte ik op 1.59.45 uur. Dit was nog steeds een schema van een p.r. en onder de 4 uur.

Op dat moment had ik het zo ontzettend zwaar en voelde me toen al rot. Het ging totaal niet. Mijn benen wilden niet wat ik in mijn hoofd wilde. Ze deden nu al zeer en waren moe. Ik baalde. Ik dacht: "Je zit op de helft, en nu, hoe verder?"

Het kon zo absoluut niet verder. Ik moest iets veranderen.

Ik besloot alles te laten voor wat het was. Ik rukte mijn schema van de 3.59 van mijn pols en gooide het in de goot. Weg er mee. Einde verhaal. Ik heb ook niet meer op m'n horloge gekeken. Ik zat mezelf helemaal gek te maken. Het was nu alleen maar belangrijk om beheerster te gaan lopen. Proberen om in de komende km's tot de 25km wat meer discipline in m'n lopen te krijgen. Het ging vandaag niet, het was mijn dag niet en ik zat niet lekker in m'n vel.  En ooohhhh,..... wat had ik onwijs last van de warmte. Vlak voor de drinkpost bij de 25km, kreeg ik weer wat hoop. Het werd weer iets bewolkter. Beter!! Dit punt had ik tenminste gehaald. Nu zou het mooi gaan worden, want nu kwam de passage van de Erasmusbrug.

Van Laan op Zuid, draaide ik de bocht om en wat er toen gebeurde....... geweldig......... wat stonden hier ontzettend veel mensen voor die brug. Gewoon 4 rijen dik publiek, die allemaal aan het zingen waren en jou naam riepen als je langs liep en ook gek ging doen. Ik kreeg tranen in mijn ogen en wilde hier eigenlijk niet weg. Maar ja,...... ik moest door lopen, die zware brug over.

Ook die stond van voor naar achter helemaal vol met mensen. Ik was alleen maar om me heen aan het kijken en ik had een glimlach van oor naar oor. Gewoon, omdat ik hier liep en al die mensen daar voor jou stonden. Wat een genot. Het was een absoluut feest. Ik kreeg weer kippenvel en tranen. "Ik hou van de Rotterdam Marathon; wat is het geweldig". 

Hopla, in een iets hoger tempo de Erasmusbrug naar beneden. Op weg naar de tunnel onder de Coolsingel door. Het 2de mooiste stuk van de hele marathon. Waarom zul je misschien denken??? De marathon lopers weten wel waarom. In die lange tunnel staan 40 a 50 trommellaars. Dat is zo geweldig mooi. Ik kijk daar altijd naar uit. Dit is zo'n geweldig feest. Ik moet daar altijd mee dansen en gek doen. Tranen schieten weer in mijn ogen. Zo mooi en vooral fijn, omdat je al zo stuk zit. Helaas komt ook hier een eind aan en moet ik weer omhoog lopen om de tunnel uit te komen. Dat is zo ontzettend zwaar en een echte kuitenbijter. Hierdoor ben ik de trommelaars al weer gauw vergeten. Ik denk al weer aan het volgende. 

Bij de 27km staan namelijk onze supporters. Ik zie er heel veel van mijn zaterdag groepje. Super leuk. En natuurlijk Colinda en Co. Ik krijg hier mijn banaantje en ben daar heel erg blij mee. Ik zeg gedag en loop weer verder. Tijdens het rennen eet ik mijn banaan en dat geeft weer extra energie. Ik ben nu op weg voor het laatste zware gedeelte van de marathon, de laatste 15km tot aan de finish. Jeemig wat is het nog een rot eind. Maar ik ga door en geef absoluut niet op. Mijn wil om te finishen is zoooooooo onwijs groot. Opgeven staat niet in mijn vocabulaire. Op naar de 30km om vervolgens het Kralingsebos in te gaan. Op naar de drinkpost van de 30km. 

Ik weet nog dat ik mijn 1ste marathon hier fluitend langs liep. Wat had ik toen een lol zeg. Deze 4de marathon is het totaal anders. Er is weinig fluiten meer bij. Ik was zo moe!!!!! Ik keek uit naar de gel van AA, wat uitgedeeld werd bij 32km. De weg plakte van de zoetigheid. Ik pakte 2 gel en at het op. Daarna een beker AA drink.

Er stonden dit jaar wel heel veel mensen in het bos. Dit komt omdat het prachtig weer is en mensen lekker naar buiten gaan. Ook heel veel muziek in het bos.

Mijn hemeltje,..... daar ging ik weer....... op naar het volgende punt,..... de 35km op de Boszoom.

"Als ik daar ben, dan kan het niet meer ver zijn", dacht ik nog. "Dan hoef ik er nog maar 7", zei een stem in mijn hoofd. Dan geef ik niet meer op.

Het zweet gutste over m'n lijf. Warm warm, warm. De bekers water ging ik nu ook gebruiken om af te koelen. Op 35km klokte ik een tijd van 3.26.58. Wat ging ik hier bergwaarts met mijn tijd. Ik liep inmiddels in de 32min per 5km. Dat is niet goed voor mij. Niet zoals normaal. Maar goed ik kon niet harder. M'n motor ging niet sneller. 

Ik kwam aan op de Kralingseplaslaan. Een heel lang stuk langs het bos. Het was hier heel druk met mensen en muziek. Joepie, ineens zag ik Ginie staan met haar koeienbel.  Ik werd weer heel blij, want het is zo leuk om bekenden te zien. Ik zwaaide naar haar en zei gedag. Ze zei: "Heel veel succes, kanjer. Je bent een bikkel. Goed hoor. Zet um op!" Heerlijk om die woorden te horen en het deed me weer goed.

Ik begon uit te kijken naar de 39km, de Boezemstraat, want hier zou de knetter harde muziek zijn en een hele mensen massa aan zingende supporters. Dat is zo gaaf en opbeurend. Hier moet je mee hossen en gek doen. Zo leuk.

Ik wist het, de 40km naderde. Mijn aller laatste drinkpost. 

Vlak ervoor is het 40km punt om te klokken. Ik wil mijn horloge indrukken en toen......................... toen zakte de grond onder mijn voeten weg. Wat dramatisch zeg, mijn horloge was weg!!!! Verloren of gerold???? Ik weet het niet. Tussen de 35 en 40 km gewoon foetsie geraakt. Ik vloekte veel nare dingen.... Terug gaan was geen optie, want dan moest ik 5km gaan zoeken, waar duizenden mensen hardlopen. Ik besloot om door te rennen. Ik was erg bedroefd dat mijn dure Garmin weg was. Jeemig wat een geld en gewoon weg. 

Niet te lang bij stil staan, door rennen. Op naar de "Kubussen". De woningen bij de Blaak. Daar zou ik voor de laatste keer "Mijn" supporters zien. Wat was ik blij, dat ik ze allemaal zag. Ik kreeg een bloem van Colinda.

Nu was het nog precies 1km. Gewoon 1 hele lange kilometer met duizenden mensen langs de route. Ik had een glimlach van links naar rechts. Nu kon het niet meer fout gaan. Ik ga het halen!!!!! De Coolsingel, de finish.......... dat is voor mij. Ik ga zwaaien, zingen, feesten..... Wauw wat was dit genieten. Ik was zo intens blij. Ik weet gewoon niet hoe ik dat moet uitleggen.

Wat een geweldig moment en feest. 

Ik finishte op 4.13.04. Dit wist ik pas veel later, want ik kon zelf niet meer klokken.

De tijd maakte me eigenlijk ook helemaal niet meer uit. Ik was er en het was voor mij de zwaarste editie ooit. Wat een strijd heb ik met mezelf gehad. Maar.................. ik heb overwonnen. Ik heb niet opgegeven!!!!!! Yes, ik heb de finish gehaald!!!!! Ik heb mijn 4de medaille.

Na de finish moest ik huilen van vreugde en ontlading. Ik was zo verschrikkelijk blij.

Al die maanden training, dan 2 weken voor de marathon ziek worden, de onzekerheid of ik wel kon gaan starten en dan dit!!!!! Super. "IK VIND MEZELF EEN BIKKELLLLLLLLLL". Gehaald heb ik het. Velen kunnen dit helaas niet zeggen. Daarom ben ik gewoon lekker trots om mezelf

Ondanks het verlies van mijn horloge, was het een schitterende dag.

Na de finsh, een prachtige medaille om m'n nek.

Die gaat voorlopig niet meer af. 

Teruglopend naar de brasserie, nog genoten van heel veel dingen.

Omkleden en wachten op de anderen.

Paula kwam maar niet en het duurde en duurde...........dan maar bellen. Eindelijk contact met Co.

Paula was opgenomen in de EHBO tent na de finish. Ze had uitdrogings-verschijnselen.

Vanuit de brasserie, nog even op het terras gestaan en wat gedronken, met de supporters van de zaterdaggroep. Het was erg gezellig. Daarna naar Paula gegaan. Na 3 zakken infuus mocht ze dan gelukkig de tent weer verlaten. Het ging weer goed met haar.

Gezamenlijk zijn we naar het station gegaan en hebben nog ergens een hapje gegeten. Daarna als afsluiting een bakkie bij Starbucks.

Met z'n allen met de trein en rond een uur of 20.00uur thuis.

We waren helemaal kapot van deze lange en drukke dag.

We hebben genoten met z'n allen.   

Super leuk.

Wegens omstandigheden dan niet de beste marathon voor mij, maar wel een hele mooie dag. Ik ben zeer tevreden met mijn tijd en heel blij met mijn medaille. Er zat vandaag gewoon niet meer in. Volgende keer weer beter.

Met dank aan mijn allertrouwste supporter!!!!!!!!!

Morgen is de grote dag. M-Day !!!!!!

 Morgen is het dan zo ver. Dan ga ik starten aan mijn 4de marathon, de Rotterdam Marathon 2013. Een vierde uitdaging, met extreme temperaturen, zo vlak na de winter.
Trainen in barre winterse omstandigheden en dan ineens van de -5 naar +21 graden. Dat is toch echt bizar. Hoe moet je daar dan op trainen? In ieder geval luchtig kleden. Korte broek en singlet, moet voldoende zijn.
Ik heb geen vlekkeloze voorbereiding dit keer. Helaas viel het een beetje in duigen.
Mijn trainingschema goed gevolgd. De intervallen goed uitgevoerd en alle duurlopen gedaan, die ik moest doen. Aan de kilometers ligt het niet.
Helaas kwam aan deze trainingsarbeid abrupt een einde. Zo'n 2 weken voor de start werd ik ziek. Op de donderdag voor de marathon gelukkig weer beter en weer naar m'n werk kunnen gaan.
Ik heb helaas een trainingsachterstand opgelopen van 10 dagen. Best veel.
Ik hoop dat ik niet teveel snelheid ben kwijt geraakt en dat m'n tempo nog goed te doen is.
Anders heb ik gewoon pech.
Nu ik weet dat ik toch ga starten zondag, kijk ik er wat luchtiger tegen aan.
Ik ben al lang blij dat ik mee ga doen en vind het allang prima als ik finish.
De eindtijd zal wel niet zo geweldig worden. Ik heb gewoon nog te weinig zuurstof in m'n longen.
Ik neem morgen voor de start nog Ventolin en neusspray. Meer kan ik dan niet doen.
Ik ga genieten en heb er reuze veel zin in.
Afgelopen dagen ben ik gestart met het eten van koolhydraat rijk voedsel.
Krentebollen met hagelslag, wit brood met vruchtenhagel, ontbijtkoek, eierkoek, perensap, dadels, abrikozen, pasta met groente, appelmoes, etc. Het zogenaamde stapelen. Heb ik daar in ieder geval m'n best mee gedaan.
Morgen zonnebrandcrème mee, want anders gaan we verbranden.
Verder heel veel drinken onderweg. Elke drinkpost stoppen en benutten. Verder gebruik maken van de sponsposten. Bij de 27 km krijg ik van mijn trouwste supporter een banaan. Die kan ik dan wel goed gebruiken. 
We zullen wel zien hoe het morgen allemaal afloopt.

Vanavond niet al te laat eten. Rond 17.00uur een heerlijk bord pasta met spinazie (zoals altijd).

De wekker zal morgen erg vroeg af gaan, 04.30 uur. Douchen, eten, rustig 3x naar de toilet, 06.15 uur Sammy weg brengen. Om 06.40 uur Agnita ophalen. Om 06.50 uur afgesproken bij het station met de anderen. De trein van 07.05uur naar Rotterdam. Om 08.10uur in Rotterdam.  Wandelen naar het WTC, alwaar we om 09.00 uur in de brasserie Staal zullen vertoeven. Rustig nog koffie/thee drinken en een laatste banaan of krentenbol nuttigen. Goed geregeld en vlak bij de startvakken. Om 10.00 uur gaan Paula en ik de startvakken in. Nog weer een keer naar die toilet en dan om 10.30uur gaat Lee zingen en daarna het startschot!!!

To be continued!!!!

Vrees wordt hoop

Vorige week werd ik ziek. Wat baalde ik hier enorm van. Alles viel in duigen
Na 4 dagen van heel veel slapen begon ik op dinsdag op te knappen.
Het hoesten ging aanzienlijk minder worden. Het rauwe kwam meer los te zitten, waardoor ik meer slijm kon gaan ophoesten.
Het hoesten en verkouden zijn zal, zoals gewoonlijk, nog wel weken duren. Zijn altijd van die langdradige dingen. Colinda is nu al 6 weken verkouden en dat gaat ook maar niet over.
Het is nu woensdag de 10de april.
Ik heb zojuist lekker gedoucht en zit weer in mijn normale kleding.
Rustig een kopje koffie, wat puzzelen, lezen en bedenken hoe de komende dagen te volbrengen.
Ik ga vanmiddag mijn werk bellen, om te zeggen dat ik morgen weer kom werken.
Het is wel weer mooi geweest met ziek zijn en ik voel me stukken beter.
Het zal wel een korte dag zijn, want ik moet om 15.00 uur weer bij de huisarts zijn. Controle van m'n longen. Vandaag is het ook de laatste dag van mijn antibiotica kuur.
Ik heb zelf het idee, maar dat kan ook tussen mijn oren zitten, dat het me wel geholpen heeft. Dit zijn feiten wat altijd giswerk zal blijven. Je weet nooit waar je goed aan doet.
Zo slik ik ook al weken vitaminen, ijzer, weerstand pillen, drink ik verse sinaasappelsap etc. Maar ja je weet nooit of het je helpt. Ik zeg altijd maar zo, baadt het niet, dan schaadt het ook niet. Heb ik in ieder geval het uiterste er uit gehaald.
Morgen dus weer naar m'n werk. Zal wel druk zijn.
Vrijdag dan nog een dag en dan is het weekend.

Het weekend van de waarheid.
Zo onzeker als ik was, zo begint mijn hoop weer terug te komen.
De hoop om zondag toch te gaan starten aan mijn 4de marathon op rij.
De marathon van Rotterdam.
Ik voel me gewoon nu elke dag sterker worden.
Er zijn een paar voor-/nadelen bij het lopen.
Voordeel: ik ben in ieder geval onwijs goed uitgerust!
Nadeel: misschien nog te weinig lucht in m'n longen?
            hoeveel nadeel ga ik ondervinden aan het ziek zijn geweest?
            ik heb 9 dagen niet getraind, hoeveel nadeel geeft dit?
Daar in tegen kan ik ook gewoon lekker blanco de marathon gaan lopen en zien waar het schip strand. Als ik het maar uit kan lopen.
Waarom toch die drang om toch de marathon te gaan lopen?
Een niet-hardloper zou zeggen van, sla toch gewoon over.......,
maar zo werkt het niet voor een marathon loper.
Je hebt hier keihard maanden voor getraind. Gewoon 4 dagen per week beulen. Weken van soms 80km. trainingsarbeid. Dat wil en kan je dan toch niet ineens laten schieten!!!
Je hebt er voor geleefd en naar toe gewerkt. Dit werd dan helaas bruut verstoord, maar ik moet nu dan de draad dan toch wel weer op kunnen pakken?!
Ik ga er voor. Ik heb goede hoop, dat ik netjes de finish kan halen. Dat is toch het belangrijkste.
Er is voor zondag nog 1 nadeel........ het schijnt enorm warm te worden.
Weken, maanden train je in de ijzige kou. Gaat het zondag ineens naar de 20 graden toe. Wie is daar dan aan gewend? Bizar. Heel veel drinken. Korte broek, shirt, goed insmeren met zonnebrand en veel water. Ik ga een bouillonblokje meenemen in m'n zak, om het vele zoutverlies te reduceren. Kan ik er af en toe wat vanaf happen.
Maar goed, mijn vooruitzichten voor zondag, om mee te gaan doen, zijn gelukkig terug gekomen.
Voor mijn gevoel moet het kunnen.

Paula, Sandra en Colinda gaan vrijdag de startnummers ophalen in Rotterdam
Ze nemen ook de startbewijzen van mij en Agnita mee. Dan is dat in ieder geval geregeld.

We zullen wel zien hoe het de komende dagen zal verlopen.
Misschien kan er nog wat overtollig snot verwijderen uit m'n lichaam, zodat er weer wat meer zuurstof vrij komt. Tijd zal het leren.

To be continued.

Nachtmerrie wordt waarheid

 Wat is de nachtmerrie van iedere marathon loper?

Voor mij is het elk voorjaar weer spannend, of ik wel of niet verkouden/ziek word.
Mijn hele leven ben ik zo bevattelijk voor virussen en bronchitis, met de gevolgen van dien. Altijd loopt astmatische bronchitis en benauwdheid als een rode draad door mijn leven. Ik ben er mee opgegroeid en het blijft altijd mijn grootste angst.Als kind zijnde was ik altijd ziek en stonden de medicijnen als teken in mijn leven. Vaak niet naar school kunnen gaan, omdat ik ziek was. Ben er gelukkig toch aardig overheen gegroeid, maar af en toe komt het toch terug. Als ik verkouden ben, ben ik nooit gewoon verkouden, maar is het altijd zwaar verkouden met veel rompslomp en benauwdheid er omheen. Waarom dan niet gewoon verkouden zoals alle andere mensen?

Een doel:
In december had ik een doel. Een heel belangrijk doel voor mezelf.
Ik ging weer aan de slag met m'n volgende marathonschema. Mijn 4de op rij.
Ik had besloten om wederom naar Rotterdam te gaan.
Nu met als speciaal doel: onder de 4 uur proberen te lopen.
Mijn 1ste marathon liep ik heel gemakkelijk en met veel fun, in 4.17. Mijn 2de in 4.07. Mijn 3de in Amsterdam in een mooie p.r. in 4.03.
Ik vond dat de tijd er nu voor was om hard te gaan trainen om onder de 4 uur te komen.
Ik heb een trainingsschema gemaakt. Anders dan andere keren.
Veel aanpassingen in de intervallen.
Zware specifiekere intervallen, die me veel snelheid moesten gaan geven.
Ik heb de maanden december, januari, februari, maart heel goed getraind. Gelopen wat er te lopen was. Aan mooie evenementen mee gedaan. Al veel p.r.'s gelopen. Mijn tempo ligt gewoon veel hoger dan vorig jaar.
De trainingen die ik ben gaan doen, waren zwaar en lang. Mezelf tot het uiterste gedreven.
In deze wintermaanden langs de donkere polderwegen getraind. Uur na uur........
Soms denkend: "Waar ben ik mee bezig". Maar altijd in mijn achterhoofd: "Rotterdam", daar moet het gebeuren.
Ook door alle ervaringen, goed naar mijn lichaam geluisterd. De rust genomen die ik soms nodig had.
Niet overtraind geraakt, maar heel selectief mijn ding gedaan.
Ooohhhh wat zat ik toch goed in mijn vel en wat was m'n gemiddelde goed. M'n hartslag zo mooi laag. Het gaat echt gebeuren in Rotterdam.
De lange duurlopen feilloos met Paula gelopen, met een vermoeidheidsdip bij de duurloop van 32km.
Die was gelukkig al snel weer weg.
Dit jaar heb ik 4x een 30-er gelopen; 30, 32, 34 en als laatste een prachtige 36km met snijdende oosten wind.
Wat kan er nu dan toch nog allemaal mis gaan?

Mijn stoutste nachtmerrie werd 3 weken voor de R'dam Marathon werkelijkheid.
In Nederland heerst een epidemie van griep en verkoudheid. Veel collega's om mij heen verkouden, Colinda verkouden, half Nederland verkouden. Ik dacht even dat ik er doorheen zou rollen,
maar het is op een maandag en nee.............. mijn keel begon zeer te doen.
Nee....... niet nu........ ik wist wat het zou gaan betekenen, die zere keel.
Twee weken leek het niet zo erg te zijn en dacht ik dat het misschien wel over zou gaan, (tegen beter weten in). Ik ben gewoon heerlijk door blijven trainen.
De enige pech die ik had, was dat het ontzettend koud was buiten met trainen. Een ijzige NO Siberische wind ging 2 weken over ons land, met temperaturen van -5 en gevoelstemperatuur van -13. Heel vervelend, want dat was niet bevorderlijk voor mijn keel. Ik deed tijdens het trainen maar een sjaal van fleece voor mijn mond, om de ergste kou buiten te houden. Dat was wel prettig en deed niet zo zeer in mijn longen.
Ik heb de Koninginneloop ook op die manier gelopen, samen met Paula en het ging eigenlijk prima.
De week erop de 19 km met Paula, Paul en Marcel ging ook nog goed. Wel hoesten, maar het was te doen.
Tja en toen sloeg mijn ergste vermoeden toe.
Het bleef niet bij een verkoudheid. Met nog 10 a 11 dagen te gaan naar de Rotterdam Marathon op 14 april, werd ik helaas toch ziek.
De woensdag verliep al niet vlekkeloos op mijn werk en ik was ontzettend moe van het hoesten en kon de dag moeilijk door komen. Ik was helemaal op. Ik kreeg ook al diverse opmerkingen van mijn collega's:  "Klinkt goed Bax", of  "Je lijkt wel een oude rochelende vent". "Ga eens naar een dokter, want dit is niet gezond".
Ze hadden gelijk. Het klonk allemaal niet meer zo gezond.
Op donderdagochtend stond ik op en smeerde mijn brood voor die dag. Ik stond bij de bank en besloot om toch niet naar mijn werk te gaan. Ik voelde me zo belabberd en dat al aan het begin van de dag. Het ging gewoon niet meer. Het enige wat ik wilde, was liggen op de bank met een deken en mijn kussen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb de 3 dagen erna alleen maar geslapen, af en toe wat eten en drinken, veel snotteren en weer slapen. Gewoon van 's ochtends tot 's avonds en dan 's nachts ook weer slapen. De motor was op. Dat hoesten vergde zoveel van mijn lichaam en ik had het zo benauwd. Op donderdagmiddag naar de huisarts gegaan. Het hele verhaal uit gelegd en ook gezegd dat ik over anderhalve week een marathon ga lopen. "Heeft u geen paardenmiddel voor mij"??? Iets dat ik snel weer op de been ben. Ze heeft goed naar mijn longen geluisterd. Gelukkig geen verontrustende longontsteking of bronchitis verschijnselen. Het ophoesten en snotteren van groen, was eventueel wel een teken van een bacterie.
Preventief kon ze een aantal dingen voor me betekenen. Ventolin tegen de benauwdheid en een antibioticakuur tegen de eventuele bacteriën. Een kuur van 7 dagen, dus tot 11 april, 3 dagen voor de marathon. Tja,.... wat moet je dan? De antibiotica zorgt niet voor afbraak van je conditie. Dat is een fabel zegt ze. De griep en verkoudheid zorgen er juist voor dat je conditie wat minder wordt. Heel belangrijk is dus ook veel rust en veel slapen.
Ik ben dus maar begonnen met de antibiotica, en baadt het niet, het schaadt ook niet.
De tijd zal het leren. Ik heb nog een week te gaan en hoop dat het beter zal gaan worden.
Ik weet dat de verkoudheid dan niet weg zal zijn, maar als het benauwde dan maar weg is.

Ik heb me er al bij neer gelegd dat een pr er niet in zal zitten. M'n conditie is gewoon niet goed te noemen. M'n benen kunnen het zeker aan, want de km's zitten er goed in. Maar m'n snelheid van 10,7km/u zal ik waarschijnlijjk niet vol kunnen houden. Jammer genoeg kunnen mijn longen dat waarschijnlijk niet aan. Helaas, het is niet anders.
Ik hoop er nu gewoon op, dat ik kan gaan starten op de 14de op de Coolsingel. Ik moet het evenement dan maar gaan zien als iets leuks en zonder stress van eindtijd. Gewoon genieten en uitlopen is dan het belangrijkste.Tijd: onbelangrijk!!!!
We gaan in ieder geval met een leuke groep mensen met de trein. Met ongeveer 10 lopers en supporters op weg naar Rotterdam, nou dat moet dan toch wel een feestje worden?! Ik heb er zo'n zin in. Maar ja, het deelnemen hangt voor mij nog even een een dun draadje.

Zo zie je maar weer, dat je nog zo goed en veel kan trainen, maar dat je dan toch uiteindelijk afhankelijk bent van heel veel factoren. Factoren die je marathon beïnvloeden. Ook op de dag zelf kan er van alles met je gebeuren.

Maar goed, ik heb mijn droom nu maar omgezet naar het puur uitlopen van een marathon.
Het meedoen op zich is al een hele "happening". De sfeer, de entourage..... geweldig. Dat wil ik toch niet missen. Mijn 4de marathon.............. zal ik het lopen, zondag de 14de april???

To be continued......