The impossible, is possible

Waarom marathon lopen?

Marathon lopen is vermoeiend, soms pijnlijk en kost heel veel tijd. Dus waarom lopen mensen dan marathons? 

De motivatie achter het lopen van een marathon is een geheimzinnige kracht. Voor anderen is het verlangen om die 42,195 km te lopen juist de meest natuurlijke zaak ter wereld. Zij worden verbonden door een gemeenschappelijk kenmerk: een ijzeren wil. Maar waarom een marathon?

En zodra je gestart bent, ontstaat langzaam het verlangen om jezelf een stevig doel te stellen. Dat doet lopen kennelijk met je. Ongeacht je motivatie, de endorfine die vrijkomt tijdens regelmatig trainen zorgt er blijkbaar voor dat je altijd verder en sneller wil gaan. Voeg daarbij nog eens de factoren er goed uitzien en je lekker in je vel voelen en je begrijpt al snel de aantrekkelijkheid van deze sport.

Lopen is de sport die het makkelijkst is in te passen in een heel drukke levensstijl, omdat ik het overal en altijd kan doen en het bovendien gratis is.

Wanneer je traint voor een marathon, krijg je niet enkel een beter evenwicht tussen je leven en je werk, het is ook rustgevend om in contact te komen met de natuurelementen.

Wat een gigantische uitdaging was, is nu gewoon een bepaalde manier van leven geworden.

Het voortdurend verbeteren en sneller worden en je grenzen aftasten werkt steeds uiterst stimulerend”.

Op de eigenlijke dag van een marathon wordt de vredige rust van de natuur echter omgeruild voor een gespannen sfeer en het lawaai van het publiek – een contrast dat vaak wordt aangehaald als een echte adrenalinestoot.

Wanneer ik vroeger naar de tv keek, dacht ik dat die marathonlopers supermensen waren; 

nu heb ik er zelf zowaar ook al een aantal gelopen. Het zit allemaal in je hoofd. Nooit opgeven. Grenzen verleggen
Of je nu begint met lopen om praktische redenen of om gewicht te verliezen, het blijkt inderdaad dat het testen van je eigen grenzen de absolute drijfveer is voor bijna alle marathonlopers. Zelfs degenen die lopen voor het goede doel, geven toe dat de wil om deze prestatie neer te zetten voor zichzelf toch op de eerste plaats komt.

Het loslaten van de spanningen van de mallemolen van het dagelijks werkleven.

Mensen die tijdens de marathon je naam roepen en bemoedigende woorden zeggen, geven je echt een enorme boost. Tijdens de laatste kilometers kan wat peptalk van een vriend zelfs het verschil betekenen tussen finaal crashen of de wedstrijd uitlopen.”

En wanneer je de finish bereikt hebt, wat dan? In eerste instantie denk je: "Dit doe ik nooit meer!”

Een paar minuten later, wanneer dat ongelooflijke gevoel van tevredenheid en trots je overvalt, ben je alweer je volgende uitdaging aan het plannen.

Wanneer begin je dan met ultralopen?

Dit doe je als een klassieke marathon niet langer meer een uitdaging voor je is.

Je zoekt dan weer verder naar nieuwe uitdagingen. Je verlegt steeds meer je grenzen en doelen. Daarom begin ik in 2013 met trailrunning en eventuele ultramarathons.”

“Ik geloof er rotsvast in dat wie een goede gezondheid heeft, een marathon kan uitlopen".

Trailrun - 3 uur - AWD

Ik loop al geruime tijd met de gedachte om te gaan beginnen met trailrunnen.
Door mijn loopmaatje destijds geattendeerd op een lezing over trailrunnen.
Ik had nog nooit van het woord trailrunnen gehoord en vroeg mezelf af wat het zou zijn.
Nieuwsgierig als ik ben, naar de lezing toe gegaan.
Met bijna open mond heb ik ademloos zitten luisteren en kijken.
Ik voel mij erg verbonden met de natuur en het hardlopen.
Er is een klik tussen die twee.
Het vechten tegen de elementen, het vechten tegen de natuur, het in strijd zijn met je eigen "ik".
Samen zijn met de natuur en genieten van alles om je heen. En dan die stilte. Het horen van je voetstappen, het horen van je ademhaling........... en de eenzaamheid.
Dit alles hardlopend in je eigen tempo en pauze houden wanneer jij wil, foto's maken van hetgeen je ziet..... vastleggen van je emotie en hetgeen je mee hebt gemaakt.
Na de lezing was ik zo ontzettend onder de indruk.
Dat wat ik zocht en de vragen die ik alsmaar had, werden hier beantwoord.
En nou gaat het me niet om de meest extreme ultralopen van 4 dagen door de woestijn; of een week door onherbergzaam Engeland of waar dan ook.
Ik wil niet ver. Ik wil rennen door het Nederlandse landschap. Ook hier kan ik dat gevoel bewerkstellen. Gewoon op pad gaan en doen wat je hoofd graag wil.
Uren in eenzaamheid, door de prachtige natuur om daarna voldaan terug te kijken op een prachtige dag. Het vrij zijn en de natuur. Dat is wat ik mooi vind.
Zo gezegd zo gedaan.
Veel lezen op internet, veel vragen, op http://www.trail-running.nl/ veel lezen en de trailagenda bekijken. Verdiepen in je onderwerp. Het lezen van de materialen testen. Het lezen van de motivatie en ervaringen van anderen. Allemaal met hetzelfde doel: hardlopen in de vrije natuur en genieten. Een ieder op z'n eigen tempo en tijd onbelangrijk.
Of je er nu 3 uur 4 uur of 5 uur over doet. Als je de finish maar haalt.
 
Een hele tijd op zoek gegaan naar het juiste rugzakje. Deze uiteindelijk op de beurs in de RAI gekocht, bij de Ultra Spire stand. Verder daar ook een comfortabele "Buff" gekocht. Een multifunctioneel product.
Nu nog trailschoenen. Dat zijn er heel wat, maar waar ga je die kopen. Dat was nog vrij lastig.
Ik wilde naar Limburg gaan rijden naar de trailshop in Valkenswaard, maar ja dat is toch weer een tank met benzine.
Ik ben naar Alkmaar gegaan en heb daar bij Sporthuis Visser/Oosterbaan mijn vraag voorgelegd.
Daar dus mijn nieuwe "loopmaatjes" gekocht.
Nu was ik voorzien van de dingen die ik nodig zou hebben.

Op zondag 17 februari ’13 ben ik samen met Colinda naar de duinen gegaan. We kozen voor de AWD, omdat dat het dichtste bij was.
We waren er rond 08.15 uur.
Colinda zou gaan wandelen en wilde graag 23 km. gaan lopen.
Zo besloten we om rond 13.00 uur terug te zijn bij de auto.
Dan konden we beiden ons ding doen en hadden we wat speling.
Bij de ingang “Panneland” gingen we op pad. Linksaf richting De Zilk.
Na een paar kilometer kwam ik al het nodige “Wildlife” tegen.

Ik had nu de tijd om een foto van de hertjes te maken. Ze zagen er zo leuk uit.
Ik betrapte mezelf er op, dat ik toch weer onbewust op m’n horloge zat te kijken, naar de tijd. Dit wilde ik niet. Ik wilde niet gedwongen hardlopen en een bepaalde gemiddelde snelheid handhaven. Wat maakt het nou uit of je 11km/u loopt of 8km/u ? Ik wordt er niet meer of minder van.
Trailrunnen is juist het genieten. Ook dat moet je weer leren.
Als je wil stoppen, stop je gewoon en kijk je rustig wat je ziet.
Ik zal nooit eerste worden, die tijd hebben we gehad.

Na de herten verder door het bos gegaan. Op een gegeven moment hield het pad op en lagen er gekapte bomen. Hmmmm……. Er dan maar langs en overheen. Waar kwam ik nu weer terecht. Het ging allemaal goed en op een gegeven moment zag ik weer ergens een zandpad. Daar dan maar naar toe. Ik was ineens omringd door allemaal prachtige schapen. Die stonden me aan te kijken, alsof ze dachten: “Wat kom jij doen?”

Geef ze eens ongelijk. Ik liep tenslotte over hun “grasveldje”.
Ik ging er rustig doorheen en zocht mijn weg weer verder.
Een gevarieerde route met veel zandpaden, stukjes bos, modder, varens, gras, duindoorns (auw) kiezelpaden, duintoppen, zandbakken, hekjes etc.
Enorm veel variatie, wat super leuk is. De route is ook onbekend en heeft steeds weer een nieuw element en uitdaging.
Na 2 uur lopen ben ik gaan pauzeren boven op een heuvel, in het zonnetje met een prachtig uitzicht van 360gr. over het totale duingebied. Schitterend.
Het weer zat ook enorm mee. Wel ietsjes fris, maar zalige zon.
Ik genoot en ondertussen at ik even mijn banaantje op. Weer energie voor het volgende stukje route.
Nog wat foto’s van het uitzicht gemaakt.

 

 

 
Hopla en weer op pad. De heuvel af en dwars door het modderige veld, op zoek naar een zandpad.

Na zo’n 3 uur looptijd vond ik het welletjes. Het was inmiddels middag geworden. Ik genoot nog even van de zon en zocht nog even naar dieren. Misschien dat ik nog een vosje kon vinden. Helaas niet gevonden. Wel zag ik 4 wilde zwanen. Ook prachtige dieren.

Latijnse naam is “Cygnus cygnus”. 
 

 
Ze kunnen heel hard trompetteren. Daar herken ik ze meestal ook meteen aan. Ze overwinteren in Nederland en zomers broeden ze in het noorden, op de oevers van meren in de toendra’s va Scandinavië en Rusland.
Rond een uur of 12.45 uur waren Colinda en ik weer terug bij de auto.
Met een voldaan gevoel gingen we terug naar huis.
Wat was dit super leuk zeg.
Mijn 1^ste trailrun was een feit. Nu uitbouwen naar meer leuke dingen.
De Koning van Spanje en Wieringermeertrail in het vooruitzicht.

 

Proud

Trailschoenen

Vanmorgen eerst 18,6 km getraind. Duurtraining, interval en loopscholing. Van alles wat. Gewoon, omdat het super lekker weer was. Lekker douchen, eten en koffie. Daarna naar Alkmaar gereden om voor mijn allereerste trailschoenen te kijken. Benieuwd welke en of het uberhaupt iets is.
Er stonden een paar aardige mensen in de zaak van Sporthuis Visser/Oosterbaan. Ben hun namen even kwijt. Vriendelijk, gemoedelijk en vooral heel rustig en behulpzaam.
De Salomon XT Wings geprobeerd. Daarna de Mizuno Wave Harrier3 aan gedaan.
Beide sets buiten getest. Het grasveld gebruikt als testveld. Schoenen meteen vuil aan de onderkant.
Een paar keer van schoenen gewisseld.
Ik had een enorm dilemma. Wat moest ik nou toch kiezen?
De Salomon XT Wings heeft de naam, maar de Mizuno zat mij beter aangesloten om m'n totale voet. Meer steun en betere grip. Bij de Salomon was er net iets teveel ruimte bij de hiel, waardoor ik ging schuiven en niet de ultieme stevigheid had.
Ik koos voor de Mizuno. Zit zo lekker.
Jeetje best heel blij mee. Mijn stap naar het trailrunnen is gemaakt, met deze nieuwe schoenen en vorige week al met mijn Ultra Spire Surge rugzakje.
"The show will begin".
Tevens heb ik een prachtig Nike shirt gekocht met lange mouwen. Die doe ik morgen aan, met een dunne thermo er onder. Moet voldoene zijn, met dit weer.
Morgen ga ik op pad in de AWD. Colinda gaan wandelen en ik lekker trailrunnen. We gaan 4 uurtjes op pad en lekker genieten van de natuur.
Banaantje mee, water in de camelbag, telefoon, fotocameraatje, mueslireepje en gedroogde abrikozen. Verder mijn windjacktje en "Buff" sjaaltje. Gaat zeker goed komen morgen.
Hier nog wat foto's van m'n nieuwe aanwinsten.