Nachtmerrie wordt waarheid

 Wat is de nachtmerrie van iedere marathon loper?

Voor mij is het elk voorjaar weer spannend, of ik wel of niet verkouden/ziek word.
Mijn hele leven ben ik zo bevattelijk voor virussen en bronchitis, met de gevolgen van dien. Altijd loopt astmatische bronchitis en benauwdheid als een rode draad door mijn leven. Ik ben er mee opgegroeid en het blijft altijd mijn grootste angst.Als kind zijnde was ik altijd ziek en stonden de medicijnen als teken in mijn leven. Vaak niet naar school kunnen gaan, omdat ik ziek was. Ben er gelukkig toch aardig overheen gegroeid, maar af en toe komt het toch terug. Als ik verkouden ben, ben ik nooit gewoon verkouden, maar is het altijd zwaar verkouden met veel rompslomp en benauwdheid er omheen. Waarom dan niet gewoon verkouden zoals alle andere mensen?

Een doel:
In december had ik een doel. Een heel belangrijk doel voor mezelf.
Ik ging weer aan de slag met m'n volgende marathonschema. Mijn 4de op rij.
Ik had besloten om wederom naar Rotterdam te gaan.
Nu met als speciaal doel: onder de 4 uur proberen te lopen.
Mijn 1ste marathon liep ik heel gemakkelijk en met veel fun, in 4.17. Mijn 2de in 4.07. Mijn 3de in Amsterdam in een mooie p.r. in 4.03.
Ik vond dat de tijd er nu voor was om hard te gaan trainen om onder de 4 uur te komen.
Ik heb een trainingsschema gemaakt. Anders dan andere keren.
Veel aanpassingen in de intervallen.
Zware specifiekere intervallen, die me veel snelheid moesten gaan geven.
Ik heb de maanden december, januari, februari, maart heel goed getraind. Gelopen wat er te lopen was. Aan mooie evenementen mee gedaan. Al veel p.r.'s gelopen. Mijn tempo ligt gewoon veel hoger dan vorig jaar.
De trainingen die ik ben gaan doen, waren zwaar en lang. Mezelf tot het uiterste gedreven.
In deze wintermaanden langs de donkere polderwegen getraind. Uur na uur........
Soms denkend: "Waar ben ik mee bezig". Maar altijd in mijn achterhoofd: "Rotterdam", daar moet het gebeuren.
Ook door alle ervaringen, goed naar mijn lichaam geluisterd. De rust genomen die ik soms nodig had.
Niet overtraind geraakt, maar heel selectief mijn ding gedaan.
Ooohhhh wat zat ik toch goed in mijn vel en wat was m'n gemiddelde goed. M'n hartslag zo mooi laag. Het gaat echt gebeuren in Rotterdam.
De lange duurlopen feilloos met Paula gelopen, met een vermoeidheidsdip bij de duurloop van 32km.
Die was gelukkig al snel weer weg.
Dit jaar heb ik 4x een 30-er gelopen; 30, 32, 34 en als laatste een prachtige 36km met snijdende oosten wind.
Wat kan er nu dan toch nog allemaal mis gaan?

Mijn stoutste nachtmerrie werd 3 weken voor de R'dam Marathon werkelijkheid.
In Nederland heerst een epidemie van griep en verkoudheid. Veel collega's om mij heen verkouden, Colinda verkouden, half Nederland verkouden. Ik dacht even dat ik er doorheen zou rollen,
maar het is op een maandag en nee.............. mijn keel begon zeer te doen.
Nee....... niet nu........ ik wist wat het zou gaan betekenen, die zere keel.
Twee weken leek het niet zo erg te zijn en dacht ik dat het misschien wel over zou gaan, (tegen beter weten in). Ik ben gewoon heerlijk door blijven trainen.
De enige pech die ik had, was dat het ontzettend koud was buiten met trainen. Een ijzige NO Siberische wind ging 2 weken over ons land, met temperaturen van -5 en gevoelstemperatuur van -13. Heel vervelend, want dat was niet bevorderlijk voor mijn keel. Ik deed tijdens het trainen maar een sjaal van fleece voor mijn mond, om de ergste kou buiten te houden. Dat was wel prettig en deed niet zo zeer in mijn longen.
Ik heb de Koninginneloop ook op die manier gelopen, samen met Paula en het ging eigenlijk prima.
De week erop de 19 km met Paula, Paul en Marcel ging ook nog goed. Wel hoesten, maar het was te doen.
Tja en toen sloeg mijn ergste vermoeden toe.
Het bleef niet bij een verkoudheid. Met nog 10 a 11 dagen te gaan naar de Rotterdam Marathon op 14 april, werd ik helaas toch ziek.
De woensdag verliep al niet vlekkeloos op mijn werk en ik was ontzettend moe van het hoesten en kon de dag moeilijk door komen. Ik was helemaal op. Ik kreeg ook al diverse opmerkingen van mijn collega's:  "Klinkt goed Bax", of  "Je lijkt wel een oude rochelende vent". "Ga eens naar een dokter, want dit is niet gezond".
Ze hadden gelijk. Het klonk allemaal niet meer zo gezond.
Op donderdagochtend stond ik op en smeerde mijn brood voor die dag. Ik stond bij de bank en besloot om toch niet naar mijn werk te gaan. Ik voelde me zo belabberd en dat al aan het begin van de dag. Het ging gewoon niet meer. Het enige wat ik wilde, was liggen op de bank met een deken en mijn kussen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb de 3 dagen erna alleen maar geslapen, af en toe wat eten en drinken, veel snotteren en weer slapen. Gewoon van 's ochtends tot 's avonds en dan 's nachts ook weer slapen. De motor was op. Dat hoesten vergde zoveel van mijn lichaam en ik had het zo benauwd. Op donderdagmiddag naar de huisarts gegaan. Het hele verhaal uit gelegd en ook gezegd dat ik over anderhalve week een marathon ga lopen. "Heeft u geen paardenmiddel voor mij"??? Iets dat ik snel weer op de been ben. Ze heeft goed naar mijn longen geluisterd. Gelukkig geen verontrustende longontsteking of bronchitis verschijnselen. Het ophoesten en snotteren van groen, was eventueel wel een teken van een bacterie.
Preventief kon ze een aantal dingen voor me betekenen. Ventolin tegen de benauwdheid en een antibioticakuur tegen de eventuele bacteriën. Een kuur van 7 dagen, dus tot 11 april, 3 dagen voor de marathon. Tja,.... wat moet je dan? De antibiotica zorgt niet voor afbraak van je conditie. Dat is een fabel zegt ze. De griep en verkoudheid zorgen er juist voor dat je conditie wat minder wordt. Heel belangrijk is dus ook veel rust en veel slapen.
Ik ben dus maar begonnen met de antibiotica, en baadt het niet, het schaadt ook niet.
De tijd zal het leren. Ik heb nog een week te gaan en hoop dat het beter zal gaan worden.
Ik weet dat de verkoudheid dan niet weg zal zijn, maar als het benauwde dan maar weg is.

Ik heb me er al bij neer gelegd dat een pr er niet in zal zitten. M'n conditie is gewoon niet goed te noemen. M'n benen kunnen het zeker aan, want de km's zitten er goed in. Maar m'n snelheid van 10,7km/u zal ik waarschijnlijjk niet vol kunnen houden. Jammer genoeg kunnen mijn longen dat waarschijnlijk niet aan. Helaas, het is niet anders.
Ik hoop er nu gewoon op, dat ik kan gaan starten op de 14de op de Coolsingel. Ik moet het evenement dan maar gaan zien als iets leuks en zonder stress van eindtijd. Gewoon genieten en uitlopen is dan het belangrijkste.Tijd: onbelangrijk!!!!
We gaan in ieder geval met een leuke groep mensen met de trein. Met ongeveer 10 lopers en supporters op weg naar Rotterdam, nou dat moet dan toch wel een feestje worden?! Ik heb er zo'n zin in. Maar ja, het deelnemen hangt voor mij nog even een een dun draadje.

Zo zie je maar weer, dat je nog zo goed en veel kan trainen, maar dat je dan toch uiteindelijk afhankelijk bent van heel veel factoren. Factoren die je marathon beïnvloeden. Ook op de dag zelf kan er van alles met je gebeuren.

Maar goed, ik heb mijn droom nu maar omgezet naar het puur uitlopen van een marathon.
Het meedoen op zich is al een hele "happening". De sfeer, de entourage..... geweldig. Dat wil ik toch niet missen. Mijn 4de marathon.............. zal ik het lopen, zondag de 14de april???

To be continued......